Begin twintig was ik toen ik voor het eerst kennismaakte met hyperventilatie, angst, paniek en depressie. Ik wist toen nog niet wat er aan de hand was. Het overviel me. Ik had soms het gevoel dat ik geen kant meer op kon en voelde me vaak intens bang en zwaarmoedig.
Ik dacht dat ik dood ging
Soms ging het een periode wat beter en kon ik weer opkrabbelen – maar regelmatig besprong de paniek me vanuit een onverwachte hoek en trok me mee naar de bodem van de diepste put.
Daar zat ik dan, helemaal van de kaart. Mijn trillende spieren kon ik niet onder controle krijgen. Mijn hart sloeg in angstaanjagend tempo op hol, onregelmatig bonkend en fladderend. Een zware steen beklemde mijn borstkas waardoor ik ‘kort’ en oppervlakkig ademde. Het koude zweet brak me uit. Mijn hoofd voelde raar licht en draaierig en duizenden naaldjes prikten rond mijn mond en in mijn vingers. En – héél eng – ik was totaal vervreemd van mezelf. Ik ging dood!
Symptomen van het hyperventilatiesyndroom (HVS), weet ik nu. Of liever: hyperventilatie als symptoom van de paniekaanval. Wist ik veel…
Ik wilde weg, weg, weg!
Vluchten, weg van die plek. NU!
Zo snel mogelijk veiligheid en zekerheid zoeken – die ik nergens vond.
Chronische hyperventilatie
Zo werd het leven voor mij een strijd. Ik probeerde me te verstoppen voor mijn angsten. Feesten en partijen, lawaaierige winkelstraten en andere drukte meed ik als de pest. Zó bang dat de paniek zou opduiken om mij weer doodsangst en hartkloppingen te bezorgen.
Ik moest alle zeilen bijzetten om te overleven.
Door adem– & ontspanningstherapie werd duidelijk dat ik continu in een staat van sterk verhoogde spanning verkeerde en zo’n beetje chronisch hyperventileerde. Ik was helemaal uit balans. Geen wonder dat ik al die tijd een makkelijke prooi was voor angsten en sombere gevoelens.
Van overleven naar floreren
De situatie verbeterde stap voor stap. In de loop van de tijd leerde ik:
- te ‘luisteren’ naar de signalen van mijn lijf
- wat ik kan doen om rust en balans te vinden
- mijn ademhaling te benutten als graadmeter van spanning én als middel om spanning (en hyperventilatie) te reguleren
- hoe sterk het verband is tussen een vrije, ruime adem en innerlijke kalmte
Mijn zelfvertrouwen groeide en ik durfde weer naar buiten. Wandelen in de natuur heeft het herstelproces enorm versterkt.
Ik realiseerde me ook hoe belangrijk het is jezelf te blijven voeden met dingen waar je energie van krijgt. Ik kreeg weer oog voor de mooie dingen in het leven en kon er steeds meer van genieten.
Inmiddels heeft overleven plaatsgemaakt voor floreren. Ik leef mijn leven aandachtig en voluit.
Regelmatig uitdeuken en herstellen
Er zijn heus nog wel dagen dat ik me net een gehavend koekblik voel, met krassen en butsen door het gebruik. Want ik blijf het leven zo nu en dan ‘veel’ vinden. Ik heb regelmatig tijd nodig om uit te deuken en te herstellen. En innerlijk weer kalmte te vinden.
Alles wat ik daarvoor nodig heb vind ik in overvloed in de natuur: licht, lucht, ruimte en stilte.
*****
Wil je reageren op deze blog? Scroll dan iets verder naar beneden.